To nie jest kraj dla starych ludzi....

                                                     

A może raczej to nie są czasy dla starych ludzi?

Kiedy dziadek Józef oddawał gospodarkę swojemu synowi, był już starszym człowiekiem. Wtedy "młode pokolenie" było już mocno dojrzałe, zanim doczekało się samodzielnego gospodarowania, nikt tak szybko i łatwo nie pozbywał się swego. Syn z synową, mieszkający razem, bo przecież razem z gospodarką mieli dostać także dom, zdążyli naprodukować niezłą gromadkę dzieciaków. Było ciasno, ale nikt nawet nie pomyślał, żeby pozbawić dziadka należnego miejsca przy piecu. A dziadek, póki mógł, chodził dalej z nimi na pole, służył radą. Potem, kiedy już sił nie starczało, chodził pasać krowę. Oburzali się, to nie dla niego zajęcie, nikt mu przecież strawy nie wymawia. Ale on bardzo chciał być pożyteczny. A pasanie krowy tam, w biednej Galicji, było naprawdę trudnym zajęciem. Na malutkich poletkach, poszatkowanych przez wcześniejsze działy i dziedziczenia, nie było miejsca na zbytek - prawdziwą łąkę. Krowy pasało się na wąskich miedzach, przy drogach, na skraju lasu. Nie dało się tak po prostu zwierzęcia gdzieś uwiązać. Trzeba było mocno trzymać postronek, żeby głodna krowa nie poszła w szkodę. Nie raz i nie dwa silniejsze zwierzę pociągnęło słabszego człowieka za sobą. Kiedy więc na to też był za słaby, po prostu siedział w domu - może przypilnował pieca, może młodszych dzieci, kiedy starsi szli w pole. Był trybikiem w wielopokoleniowej rodzinie, gdzie każdy miał jakieś swoje miejsce, jakąś rolę do odegrania. To było naturalne, tak oczywiste jak oddychanie. Miał silne geny, dożył 90-tki mimo wyciętego z powodu raka żołądka. Opieki rodziny nigdy mu nie brakowało.
Dziadek Mieczysław także miał dobrą starość. Choć własnej rodziny nie założył, znalazł swoje miejsce w domu babci Anieli i dziadka Leona. Był u nich czeladnikiem, kiedy prowadzili własny warsztat, potem, kiedy przeszli na rentę, został z nimi, oddając im pieniądze w zamian za wikt i opierunek. Ale był także traktowany jak członek rodziny. To on odprowadzał ich małą wnuczkę do szkoły, czytał jej książeczki, pilnował, gdy bawiła się w ogródku. To u niego na kolanach Alusia ma pierwsze zdjęcia, nie na kolanach babci, czy dziadka....
Aneta ma piękny dom, w którym mieszka tylko z mężem, bo dzieci już poszły na swoje, i olbrzymi ogród. Ma też ojca, zdradzającego początki choroby Alzheimera. Pan Jan fizycznie jest w bardzo dobrej kondycji, daje też sobie jeszcze radę w codziennym życiu, choć miałabym wątpliwości , czy do końca. Nie zawsze wiadomo, czy zażył leki, które wydziela mu córka, czy może je wyrzucił, lub schował. Potrafi wyjąć pieniądze z konta i nie wiedzieć, co z nimi zrobił. Podpisać jakieś nowe, niepotrzebne umowy z kablówką. Wpuścić kogoś obcego do domu. Nie poznaje znajomych, ani rodziny - czy na pewno zawsze trafi do domu?
Córka jeździ do niego codziennie, przywozi obiady, płaci rachunki, ale zapowiedziała, że ojca do siebie nie weźmie. Jej szwagierka lekarka dodała - na mnie nie liczcie, ja mam swoje problemy. Co będzie dalej, kiedy pan Jan nie będzie już mógł zostać sam? Jakiś dom opieki? O miejsca w nich wcale nie łatwo, trzeba odczekać swoje, zapisać się wcześniej. Starają się o tym nie myśleć, łudząc się, że problem się sam rozwiąże.
Nie oceniam ich, widać mają swoje powody, by się tak odciąć. Być może kiedyś nie dostali od ojca dość miłości? Nie twierdzę, że w życiu zawsze musi być coś za coś, ale czy nie za często bywamy egoistami, mówiąc - mam swoje życie, nie zajmę się wnukami, nie pomogę, bo chcę jeszcze pożyć, nacieszyć się wolnym czasem. Odsuwając się, sami budujemy mur, który może okazać się później nie do skruszenia.
Wiem, czas powrotu do rodzin wielopokoleniowych już minął, ale coraz bardziej osłabiamy więzi rodzinne, aż obudzimy się w świecie, gdzie jak na Zachodzie, dziecko wychodzi z domu nastolatkiem i już do niego nie wraca, nawet z wizytą, a starzy ludzie muszą sobie radzić sami.
Jurek Owsiak swoją wypowiedzią o starości wywołał burzę. Wywołałby ją czymkolwiek, bo ludzie nie mogą znieść, że mu się udaje. Ale zeskrobał zaledwie czubek wielkiej góry lodowej. Poza eutanazją, o której rzeczywiście trzeba dyskutować, podobnie jak o aborcji - ale to tematy rzeki, nie na jeden post - jest też temat opieki nad chorymi i leczenia osób starszych, ale i zwyczajnego podejścia do starości na codzień
.Ja także dotknęłam zaledwie czubka góry lodowej...

obraz ze strony https://www.google.pl/search?q=babcia+i+dziadek+obrazki&hl=pl&tbo=d&rlz=1W1TSEG_plPL348PL348&biw=1366&bih=542&tbm=isch&tbs=simg:CAESEgl-G7z5rMMsfCFQplM3Q6_1x8w&dur=5939