Żyć jak warzywo

Do napisania tego tekstu zainspirował mnie film, który wczoraj obejrzałam w TV - Światło ognia. Film jak film, ale choć kostiumowy, porusza kilka tematów aktualnych także dzisiaj. Historia, którą chcę opisać, jest jak najbardziej prawdziwa.
Kiedy poznałam Michała, miał około czterdziestki, młodszą (ale bez przesady) żonę, dwoje udanych dzieci, domek w szeregowcu, psa rzadkiej wówczas rasy, a przede wszystkim dobrze prosperującą firmę spedycyjną, którą prowadził razem ze wspólnikiem, Szkotem. Nie mnie oceniać, czy byli dobrym małżeństwem, czy byli ze sobą szczęśliwi. Na pewno realizowali model małżeństwa, który obojgu odpowiadał. On realizował się głównie w pracy, troskę o dom i dzieci pozostawiając żonie. Może pił trochę za dużo, ale krzywdy nikomu nie robił, na dom dawał hojną ręką, a w zagraniczne podróże służbowe zawsze zabierał żonę. Ona wyszła za mąż zaraz po maturze, uważając dalszą naukę za stratę czasu, skoro zawsze chciała być żoną i matką. Miała do dyspozycji swój samochód, spotykała się z przyjaciółkami, chodziła na spacery z psem, a do ogródka (kawałek trawnika wielkości dywanu, okolonego posadzonymi przy płocie niskimi krzewami) wołała ogrodnika.
I nagle na tym pięknym wizerunku pojawiły się rysy. Drobne zdarzenia - otwarcie pralki pełnej wody, spalenie odkurzacza przez nieprawidłowe użycie, wykonanie dziwnego manewru samochodem, przez co doszło do stłuczki. Ot, blondynka! Może zresztą przemęczona za bardzo domem, może czas na krótkie wakacje...Ale wkrótce doszło do tego zapominanie faktów, gubienie słów, a więc trudności w wysławianiu. Zaczęło się jeżdżenie po lekarzach, także zagranicznych, dzięki pomocy wspólnika. Wykonano tysiące badań i testów. Diagnoza była okrutna - postępujący zanik mózgu. Przyczyna nie znana. Choroba postępowała błyskawicznie, wkrótce Alicja już nie mówiła, miała kłopoty z chodzeniem, trzeba było ją karmić i ubierać. Próbowano najróżniejszych, drogich terapii, ale bez skutku. Lekarze uważali, że teraz życie Alicji to już kwestia niedługiego czasu. Niestety, w tym jednym się pomylili.
Alicja leży bezwładnie i bez świadomości już od dziesięciu lat. Wszyscy są zgodni co do jednego - mózgu już nie ma i Alicja już nigdy nie będzie funkcjonować samodzielnie. Żyje jeszcze tylko pień mózgu i dlatego ciało Alicji oddycha samodzielnie i bije jej serce. Resztę wykonują za nią wykwalifikowane pielęgniarki - odwracają, masują, oklepują, cewnikują, karmią przez sondę, odsysają. Na stałe zatrudnione są trzy, tak żeby mogły się zmieniać i w dzień i w nocy. Bo Alicja leży w domu, otoczona dodatkową opieką dorosłych już dziś dzieci, matki i teściowej. Michał pracuje, by na to wszystko nastarczyć - i tak już wydał majątek, ale wszyscy wiedzą, że gdyby nie ta prywatna opieka, Alicja już dawno by nie żyła. W zeszłym roku postanowili ją jednak oddać do domu opieki - prywatnego, ekskluzywnego, żeby nie było! Córka zaoferowała się zostać z mamą na noc, żeby pomóc jej się zaaklimatyzować w nowym miejscu. Ale Alicja zaraz dostała napadu padaczki, którego nie mogli opanować, więc na drugi dzień zabrali ją z powrotem do domu. Zmienili tylko pielęgniarki na tańsze, Ukrainki.
Michał ma dziś 55 lat. Jest szczupły, przystojny, atrakcyjny. Mógłby i pewnie chciałby sobie ułożyć życie. Tak naprawdę od kilkunastu lat nie ma żony, choć na papierze wciąż są małżeństwem. No, ale rozwodu przecież nie weźmie. Zaczął się spotykać z wdową z dzieckiem, kupił nowy dom w którym zamieszkali razem, oczywiście wciąż utrzymując stary i opiekę dla żony. Ale tamta druga nie chciała tak dłużej żyć, żądała ślubu. A Alicja wciąż żyje i żyć może jeszcze długo, bo nikt nie ma odwagi podjąć tej najtrudniejszej w życiu decyzji...