Ubranie do trumny

Pan Stefan przyszedł wykupić kolejną porcję leków dla żony.
- Jak się dziś czuje pani Lucyna? - zapytałam. Pytanie grzecznościowe, bo doskonale zdaję sobie sprawę, jak może się czuć osoba umierająca na raka. Prawdę mówiąc, ten rak za bardzo pani Lucynie nie dokucza. Nie boli, trochę tylko osłabia i ogranicza oddychanie. Ale najgorsze, że jest przeszkodą w leczeniu innych schorzeń, które są prawdziwym utrapieniem pani Lucyny. Wywołują niewyobrażalne bóle, nie pozwalają normalnie jeść ani korzystać z toalety. Wystarczyłaby niewielka operacja, żeby temu zaradzić, ale na to pani Lucyna musiałaby być zdrowa. Spóźniła się z leczeniem parę lat, wydawało jej się, że na to zawsze jest czas. A teraz raka też nie można już leczyć, bo jest za słaba, skoro nie je, nie przetrzymałaby kolejnej chemii.
Właściwie pani Lucyna mogłaby już umrzeć, ma te swoje 85 lat i córkę od wielu lat w śpiączce, a kto to widział, żeby dziecko umierało przed matką, tak nie powinno być. Ale organizm wciąż jeszcze walczy...
Pan Stefan na moje pytanie tylko macha ręką.
- Nie ma już o czym gadać. Powiedziałem jej dzisiaj, że powinna już pomyśleć o naszykowaniu sobie ubrania do trumny...

Przyznam, że mnie zmroziło.
Tak naprawdę człowiek boi się nie tyle śmierci, co umierania. Pomyślałam nawet kiedyś, że wszystko, co najważniejsze, już w życiu przeżyłam, już nic nowego mnie w nim nie czeka. Dzieci odchowałam, dadzą sobie same radę. Kawałek świata widziałam, całego i tak nie dam rady zobaczyć. Więc jakby co, nie żal byłoby umierać...
Ale żeby tak z zimną krwią, ubranie do trumny?