Granice wolności

Ojciec Tomka ma 80 lat i wciąż jeździ samochodem; miał nawet wielką ochotę kupić sobie nowy. Jeździ rzadko, a jak się wychodzi z wprawy, to jeździ się coraz gorzej. Widzi ciągle dobrze, nie ma kłopotów ze wzrokiem, ale widzenie, to nie to samo, co spostrzeganie. Bywa, że zauważa nadjeżdżający samochód zbyt późno. Do tego dochodzi wolniejszy niż kiedyś refleks i zagrożenie na drodze staje się faktem.
Tomek bardzo by chciał zabrać ojcu samochód - nie to, żeby go potrzebował, ma swój, ale martwi się o jego bezpieczeństwo.
- Daj ty spokój dziadkowi - mityguje go żona. Kto wie, jak długo jeszcze pożyje, nie broń mu tej odrobiny przyjemności. Gdyby nawet rozbił się na jakimś drzewie, może byłaby to lepsza śmierć?
- A gdyby przy okazji zabił jeszcze kilka osób, to też byłoby w porządku? - denerwuje się Tomek.

Bożena zawsze lubiła towarzystwo. Cieszyły ją względy mężczyzn, uwielbiała przeglądać się w ich oczach, być w centrum uwagi. Nic takiego, trochę zabawy, żeby życie nie było takie szare. No i alkohol - musi być przecież przy dobrej zabawie. Z czasem tego alkoholu było coraz więcej, już nie dało się przeżyć dnia bez niego. No ale nie krzywdziła przecież nikogo. Nie krzyczała na dzieci, tym bardziej nie biła ich - kochała je bardzo. Były zadbane, choć po części zawdzięczały to sobie samym. Już od małego umiały ugotować obiad, zrobić sobie śniadanie. Same wstawały do szkoły, bo mama odsypiała, albo jej nie było. Ale przecież nie działa im się żadna krzywda, a były za to bardziej samodzielne. W końcu ciągi Bożeny wymknęły się spod kontroli, straciła pracę, bywało, że nieprzytomną odwoziło pogotowie. Nie chciała jednak się leczyć, a skoro nie stanowiła zagrożenia dla otoczenia, nie można było jej skierować na leczenie przymusowe. Dzieci także nie chciały się zgodzić na taki wniosek do sądu, też przecież kochały mamę. I tak wśród wzajemnej miłości Bożena w końcu zapiła się na śmierć...

Przykłady można by mnożyć. Jest jeszcze sprawa naszej gwiazdy, pani Violetty. Psychicznie chora, nie godząca się na leczenie. Sąd nie zgodził się na leczenie przymusowe, bo nie stwarzała zagrożenia. A zagrożenie dla samej siebie? Odrzucała pomoc tych, którzy pomóc jej chcieli, otaczała się tymi, którzy może nie do końca byli w porządku. Żyła wśród zwierząt, którymi nie dawała rady się zaopiekować. A może była z tym szczęśliwa?

Jak daleko przebiegają granice w wyznaczaniu ścieżek własnego życia?  Czy dopóki nie szkodzimy innym, możemy żyć jak chcemy? Czy opiekując się kimś, możemy decydować o jego życiu, o tym, co dla niego dobre, a co złe? Czy odmienność musi być gorsza? Czy można kogoś ubezwłasnowolnić po to tylko, żeby go ratować, czy pozwolić każdemu żyć tak jak chce i umrzeć jak chce?